کتابداران فردا2

وقتی می خواهی ایراد مقاله را بگیری به خود فرد ایمیل بزن و بگو چه مشکلاتی دارد نه اینکه جار بزنی که آی فلانی خطاکرده توی مقاله اش! یک ضریب خطای سهوی توی هر مقاله ای رخ می دهد. چه از سوی داور چه از سوی نویسنده و چه سردبیر. بعدشم مگر خودت کتاب هایت را کپی پیست نکردی؟! حالا که بیکار شدی و دستت از همه جا کوتاه است افتادی به بد اخلاقی علمی؟! معلوم است هدفت از روی اصلاح امور نیست و قصد بلوا داری! اتفاقا با دکتر...که راجع به ایمیلهایت حرف می زدیم هم نظر بود. ادامه دادن این مسیر خوب نیست. حالا خود دانی!

امروز برای اولین بار در عمرم موفق شدم یک کولر را کامل سرویس کنم! پوشالهایش را عوض کنم، موتور پمپمش را درست کنم و غیره. بعدش در زمان باقی مانده چراغ راهنمای ماشین را که شکسته بود درست کردم. یک جاروی اساسی داخل ماشین کشیدم و بعد یک شستشوی اساسی و درست و حسابی! البته هنوز به پای کاروانش نمیرسد ولی اینها برایم خوب هست که کسب مهارت کنم! غیر از مقاله نوشتن و داوری کردن کارهای دیگر هم بلد باشم که این روزها هم ناز متخصصان فنی زیاد است هم اجرتشان! تازه کنار همه اینها رسیدم یک پایان نامه را هم بخوانم! گرمای عجیبی شده امسال. آدم یاد اهواز می افتد. نمی دانم جوان بودم حالیم نبود چطور 5 سال توی گرما زندگی کردم. البته یک بار پیه گرما زدگی در اهواز به تنم خورد! روزی که از دانشکده تا سازمان مرکزی در گرمای تیرماه پیاده رفتم و برگشتم و روز بعدش کجکی روی صفحه کلید کامپیوتر سرم افتاد و باقی قضایا که قبلا شرحش رفت. خلاصه آی...تعمیراتیه! آی...

این هفته با اینکه تعطیل بود اما سرشار از کارهای عقب مانده بود. باید طرح هلال احمر را تمام می کردم. مقاله اش را استخراج می کردم و یکی دو کار دیگر. پایان نامه دانشجوها هم مانده بود که باید می خواندم. یک مقاله را باید برای پلاس وان داوری میکردم که از بس طول کشید داوری را پس گرفتند! داوری مجلات برای داوج هم مانده است. یکی از مشقت بار ترین کارها خرید یک چراغ راهنمای کوچولو برای گلگیر بود. نمیدانم کدام شیرپاک خورده ای این چراغ زبان بسته را شکسته! حالا باید در بدر دنبالش بگردم. سمت خودمان نبود و بالاخره حوالی افسریه یافتم. این هفته فکر کنم از بس راه رفتم جبران نشستهای پشت میز هفته قبلم شد! روزی هفت هزار قدم!

ملیکا جان دوباره دندانش لق شده و به سختی غذا می خورد. می گوید حس بدی دارم موقع غذا خوردن. بعد از ناهار آمد پیش من و کتاب می خواند. من هم داشتم رادیو نمایش گوش می کرد که سریال امیرکبیر را پخش می کرد. قسمت دومش بود. خاطرم هست وقتی این سریال آن سالهای دهه شصت پخش میشد من حدود پنج سالم بود. همیشه از بازیگر سفیر روس که رضا فیاضی بود می ترسیدم! با آن گریم سنگینش. خاطرم هست یکی از دیالوگهای آقای راد بازیگر ناصرالدین شاه که میگفت من شعر می گویم و امیرکبیر به او می گفت وقتی به تخت بنشینید همه چیز یادتان می رود! وقتی تاج را سرش گذاشت همه جا قرمز رنگ شد! و من چقدر ازاین صحنه می ترسیدم. با این حال همراه بزرگترها می نشستم و این سریال تاریخی را می دیدم و مرتب درباره امیرکبیر از پدرومادرم می پرسیدم. حالا همه چیز از جلوی چشمم می گذشت.

ای بابا. چه تعطیلاتی. همه فکر میکنند دانشگاهی ها بی کارند و پول مفت می گیرند! شنبه هم باید بروم دانشگاه تربیت مدرس برای جلسه ارتقای یکی از همکاران. یکشنبه هم جلسه دفاع یکی از دانشجویان خودمان هست و ده تا کار دیگر. با اینها تابستان را سر می کنم!

خوبی دفترچه خاطرات قدیم این بود که میدانستید یک جایی گذاشتید و کسی نمیخواندش. ولی نمیدانم این ترشحات مسخره ذهنی مرا کسی می خواند یا نه؟! دوباره برگشتم به مود خاصی که اسمش را خر شدن گذاشته ام! معمولاً هم از این مود خارج نمیشوم مگر اینکه زمانش برسد.

یکی دو روز از تهران خارج شدیم. دور از هر ایمیلی و کاری و چیزی. جمع دوستان قدیمی. ۵ شنبه و جمعه خوبی را گذراندیم. ولی خب من که عادت به بیداری شبانه نداشتم مجبور بودم کمی بیشتر بیدار بمانم. برگشتن همین قضیه تاثیر گذار بود. موقع برگشتن در مسیر فیروزکوه ناگهان حس کردم همسرم هی دستم را می کشد و صدایم می زند. یک لحظه به خودم آمدم و دیدم خوابم برده و دارم با سرعت می روم توی شانه جاده! خدای من...چه صحنه وحشتناکی...چرا خوابم برد. این همه سال رانندگی کردم با خستگی زیاد ولی یک لحظه نخوابیدم. چه روز شومی رقم می خورد دیروز...خدا را شکر...همسرم منجی همه ما شد. فقط یک قدم داشتیم تا ...هر اتفاقی...

چرا مستقیم نمی گوید؟! ایراد و کنایه و اخم که نشد راه. مستقیم بگوید تا تکلیف را بدانیم.

کارشناس جدید برای پژوهش هم آمد بالاخره. بعد از نزدیک به سه ماه که کارشناس قبلی یکهو جا خالی داد و رفت دیار فرنگ. البته یک هو هم نرفت خداوکیلی. یک سالی بود دنبالش بود. ما هم می دانستیم. ولی به هرحال یک کمی سرعت کارهایمان کم شد. ولی به هرحال بعد از مصاحبه های زیاد یک کارشناس خبره و موجه پیدا شد. خدا خیرش بدهد هرکسی که معرفی اش کرد. کمی راه و چاه را برایش توضیح دادم و گفتم انتظار دارم که شما حتماْ فراتر از کارهای روتین کار کنید. قرار شد لینکدین پژوهش را به او بسپاریم و برگزاری رویدادهای مختلف را. امیدوارم بتوانیم نگهش داریم.

هر چند کلاس ها تمام گشت ولی تازه کارهای جدی ما به قول معروف آغازش شروع شده! خیلی ها فکر میکنند طرف چون هیات علمی دانشگاه است دیگر یک حقوق مفت نجومی می گیرد و دستش توی جیبش و سوت می زند. خبر ندارد تازه تابستان فصل مقاله نوشتن ما برای گرفتن گرنت و ترفیع و ارتقا هست. فصل جلسات جذب- فصل تعاملات با سازمان ها- فصل جلسات دفاع از پایان نامه ها و پروپوزالهاست. فصل جلسات شوراهای دانشگاه هست. همسایه می گفت شماها که نونتون توی روغنه! طوری برایش از این نان در روغن توضیح دادم که سری تکان داد و گفت آره والا شغل سختی دارید! خبر نداشتم اصلا! تازه کنار همه اینها جلسات مدرسه و رتق و فتق امور کلاسهای فوق برنامه ملیکا جان هم هست. بگذریم از ترافیک برگشتن و گرمای هوا و سردرد شبانه. البته از شغل ما سخت تر رانندگی اتوبوس های شهری و تاکسی هاست. بندگان خدا چقد توی این گرما کلاچ و ترمز بگیرند؟ اتفاقاْ‌دیروز به فکرشان بودم که چقدر این روزها کارشان سخت هست. یادم آمد دو سال قبل که برای شرکت در همایشی به دبی رفته بودیم موقع برگشتن از جایی که برای بازدید رفته بودیم تاکسی که قرار بود بیاید دیر آمد. نزدیک به سه ساعت در هوای گرم معطل شدیم. مثل جوجه هایی که در افتاب بالشان را باز می کنند شل و ول روی زمین ولو بودیم. اگر آب یخ همراهمان نبود از گرما قطعاْ تلف می شدیم! البته موقع رسیدن به هتل که باید به فرودگاه می رفتیم حسابی از خجالت طرف در آمدیم. این هم ماجرایی شد برای خودش!

همینطوری آمد. همینطوری هم رفت! نه خداحافظی نه چیزی. فکر کنم کلاْ رسم دوستان خارج نشین ما همین است! انگار ما لولو یا چیز بدی هستیم یا جایشان را می گیریم! یک پیام کوتاه خداحافظی چیز بدی نیست. توقع زیادی هم نیست. اینطوری آدم احساس نمی کند مثل علف هرز است و قرار است فقط گله گوسفند میلش کند!

ملیکا جان را می خواستیم ببریم دندانپزشکی. دور میدان ندا پارک کرده بودم که با مادرش پیاده شوند. وقتی ماجرا را فهمید اولش ترسید. بعد که من گفتم سریع پیاده شو جای بدی پارک کردم فریاد زد از دست شما پدر سوخته ها! نمیدانم این را دیگر از کجا یاد گرفته بود. خلاصه بعدش تمام مسیر ساکت بودیم و باهاش حرف نزدیم. تا خودش به حرف آمد و معذرت خواست! به همین سادگی. البته اگر به خودش می گفتند پدر سوخته درست بود. چون من واقعاْ سال ۱۳۸۹ با یک کتری آب جوش که ریخت پشتم سوختم! او خودش یک پدر سوخته واقعی است! نه الکی.

اسب ها چه اسب مسابقه چه اسب برای سرگرمی و چه اسب عصاری و کاری بالاخره نیازمند تیمار و قشو هستند. این کلمه قشو را خیلی با دقت گشتم که درست بنویسم! گاهی فکر میکنم خوش به حال اسبها. هر چقدر سواری ازشان بگیرند آخرش حسابی بهش می رسند و از دلش در می آورند. گفتم اسب خاطرم آمد آخرین باری که سوار اسب شدم کلاس پنجم دبستان بودم که رفته بودیم اردو حوالی تخت جمشید. اولین اردوی جدی و دور از خانواده بود. یک روز خوب و خوش در طبیعت. البته خاطرم هست که خود تخت جمشید نبود. یک دشت و کوهی حوالی آنجا و کنار نهر آب. خلاصه اینکه تازه دارم درک میکنم چرا می گویند اسب حیوان نجیبی است! دور از جون شما البته!

جمعه صبح رفته بودم قدم زدن و پیاده روی. موقع برگشتن دیدم یک قمری روی زمین نشسته و بی حال است. حدس زدم از گرما اینطوری شده. برش داشتم بردمش خانه که کمی آب بهش بدهم. ملیکا جان هم دیدش و حسابی ناراحت شد گفت ازش مراقبت کنیم. ظرف آب آوردم و کمی از آب خورد. حس کردم بهتر شد. بردمش توی اتاق و گذاشتمش زمین که بهتر از توی کاسه آب بخوره. ناگهان دیدم بالهایش را باز کرد و پر پر زد. خوشحال شدم از اینکه سر حال شده و می پرد و می رود. ناگهان دیدم سرش افتاد توی کاسه آب و دیگر تکان نخورده بود. قمری مرده بود! به قول یکی از دوستان تو فقط دکتر کتابها هستی نه موجودات زنده! توی کاری که بهت ربطی ندارد دخالت نکن. پرنده بیچاره داشت لحظه های آخر عمرش در یک گوشه زمین با خودش خلوت می کرد نگذاشتی!