کتابداران فردا2

یکی دو روز در یکی از گروههای شبکه های اجتماعی که جمعی از استادان رشته آنجا هستند یک نفری پیام اعتراضی به گروه ما نوشته که این گروه مخالف جذب استاد راهنما از نهادهای دیگر است و اساساً طی حرف های خودمانی برخی دانشجویان، هیچکسی انگار حق ندارد داور و مشاور و راهنما از گروههای دیگر باشد! پشت بندش یکی از همکاران عزیز گفته که ما مرتب از شما در گروه مان برای داوری پایان نامه ها دعوت می کنیم ولی شما اصلاً ما را دعوت نمی کنید! تازه انتظار داشتیم که این همکار که مویی سپید کرده، پخته تر عمل کند و به جای اینکه با یک پیام آن جوانک خام، جوگیر شود اول ته و توی قضیه را در آورد. متاسفانه از وقتی دکتر حری به رحمت خدا رفت کتابداری ایران یتیم شده و کسی میدان دار نیست که حجت را با حرف و عمل پخته اش تمام کند بر کتابداران و استادان جوان.

به هر حال در مورد این قضیه، اول اینکه طی این سالها ما از دانشگاه های غیر تهرانی سعی کردیم برای مشاوره و داوری پایان نامه ها استفاده کنیم که گمان نمی کنم هیچ گروهی این ابتکار را به خرج داده باشد. هم مشارکت همه گروهها را داشتیم و هم از تفکر دیگران بهتر استفاده کردیم. دوم اینکه مگر هدایت و داوری پایان نامه، مثل مهمانی عید نوروز، دید و بازدید دارد! مگر بده بستان است؟ سوم اینکه ارزیابی هر گروه، و قضاوت راجع به آن در صلاحیت کسانی است که ارزیاب باشند و بر اساس شاخص های خاصی این کار را بکنند. والله نه هر که چهره بر افروخت دلبری دارند.

عصرها که می روم مهدکودک دنبال ملیکا جان، تا بخواهد کمی در پارک مهد، تاب بازی کند و با دوستانش گرم بگیرد، من هم از درخت توت حیاط، کامی میگیرم و مشغول چیدن توت های قرمز می شوم! طعمش بسیار نوستالژیک و آشناست...مرا می برد به هفت سالگی ام. روزهایی که در مدرسه ای که مادرم آنجا معلم بود، درس می خواندم و کلاس اول بودم. بعد از امتحانات ثلث سوم با دوستانم توی حیاط بدو بدو می کردیم و توت می چیدیم و خوشحال بودیم که تابستان رسید. از ناظم مدرسه که اسمش آقای امیر آبادی بود با خوشحالی می پرسیدیم ما هزار روز تعطیلیم؟! میگفت نخیر! نود روز! در عالم بچگی معنی نود را نمی فهمیدیم. چه نود روزها گذشت و هنوز نفهمیدیم! امان از این توت های نوستالژیک!

شماره ای ناشناس به گوشی ام زنگ زد. وقتی برداشتم گفت من نامه رسان منطقه شما هستم. مدرک شما از دانشگاه شهید چمران آمده لطفاً تحویل بگیرید. گفتم الان سر کار هستم و منزل نیستم. اگر زحمتی نیست از واحد کناری بخواهید تحویل بگیرند. ما معمولاً برای آنها هم همین کار را می کنیم. گویا آن واحد نبود و زنگ واحد طبقه آخر را زد. صدا از بلند گو آمد که من بسته واحد ایشان را تحویل نمیگیرم! خلاصه نامه رسان هم گفت مجبورم بفرستم باجه معطله اداره پست اتوبان ارتش. گفتم بسیار خوب. امروز وسط این همه کار، ساعت یازده پاشدم توی این گرما و ترافیک اداره پست لشکرک و بسته را تحویل گرفتم و الان برگشتم دانشگاه. با خودم میگفتم مقررات سر جای خود ولی اصل بد نیکو نگردد چونکه بنیادش بد است تربیت نا اهل را چون گردکان بر گنبد است! این هم از همسایه ما که هنوز سر قضیه مخالفتمان با تخریب و بازسازی منزل مخالف است.

چند وقتی بود دنبال تغییر ماشین بودیم. سایت دیوار و شیپور را زیر و رو می کردیم. هر چی بیشتر می گشتیم کمتر موفق می شدیم. سر آخر دست به دامن یکی از دوستان که مکانیک دلال است شدیم. ایشان هم دو روزه، یک ماشین پیدا کرد و ما هم قرض و قوله کردیم، خودمان را تکاندیم و ماشین را خریدیم. سالها بود که از مراحل تعویض پلاک و این چیزها دور بودم. یک پنجشنبه ای رفتم و قال قضیه را کندم و پرونده اش مختومه شد. چند باری به مکانیک دلال که جوانکی کم سن و سال بود پیام واتسپی یا تلگرامی دادم و تشکر کردم و خواستم بقیه مراحل را برای سرویس های ماشین جویا شوم. جوابی نداد. دو هفته گذشت خبری نشد تا اینکه خودم زنگ زدم. دیدم لحن سلام و علیکش گرم نیست. کمی که گذشت بنای گله گذاری را گذاشت که شما رفتی و دیگر به من زنگ نزدی. کار من بی ارزش بود و این چیزها. خیلی بهم برخورد این طرز برخوردش خوب نبود. تا اینکه دیروز با هدیه به قصد تشکر رفتم و دوباره همان حرفها را زد. چند حرفش برایم سنگین بود ولی به نظر واقعیتی تلخ بود. می گفت در محل کار من(مکانیکی) کسی که با ماشین آخرین مدل می آید و جیبش پر از پول است تا کمر برایش خم می شویم ولی در محل کار شما مدرک مهم است! و دوباره هی شروع کرد به منت گذاشتن. شرط ادب دیدم که فقط سکوت کنم و بعد خیلی سرد خداحافظی کنم. بله درست است برای او جیب پر پول مشتری مهم است و برای من، مغز پر از تفکر صحیح. واقعاً منت خدای را عزوجل که طاعتش مورد قربت است....

16 سال قبل، این روزها صبح یک خبر دردناک گرفتم. ((فرشته عزیزمون پرواز کرد...)) فرشته خانم، خواهر همسرم، از ده روز قبل، به خاطر تصادف به کما رفته بود و حالا بعد از این همه مدت، روحش آزاد شد و رفت. خشکم زد. بعد از آن دیگر زندگی، آن زندگی نشد. سعید و علی آقا تنها شدند. یک مادر و پدر بی دختر شدند و یک خواهر و برادر بی خواهر...تحملش سخت بود. کوه را می شکست. دیدن یک پسر کوچولوی هفت ساله که جلوی چشمش مادرش از بین رفته و خنده و شادابی اش با فوت مادرش مرد، خیلی سخت بود. سالها با سعید زندگی کردیم. ولی غم ته دلش و بی مادری، آزارش می داد ولی دم بر نمی آورد و چیزی نمی گفت. سعید از ما جدا شد و به انگلیس رفت و سالها آنجا زندگی کرد و بعد...خسته و افسرده برگشت. انگار شخصیتش نابود شد و زندگیش تباه. 40 روز منزل ما زندگی کرد و 30 روز منزل پدربزرگش و بعد برای همیشه رفت. 2 سال است نمیدانیم کجاست و چه می کند. فقط پدرش می داند و گاهی تماسکی می گیرد. غم بزرگی است که در اوج شکوفایی این بچه خرد و خمیر شد. هر کجا هست خدایا به سلامت دارش...

شنبه شب رفته بودیم باغ کتاب و ملیکا جان این بار در سرزمین فکر بازیا صخره نوردی را امتحان کرد. بدون ترس و نگرانی راحت بالا و پایین می رفت! خودش هم کلی کیف کرد. موقعی که دیگر باغ کتاب گردی ما تمام شد، بیرون محوطه، گربه ای را دیدیم و طبق عادت همیشگی با هم رفتیم و با نوک پا، پشت گوشش را ناز کردیم. معمولاً گربه ها این حرکت را خیلی دوست دارند. یکهو یک خانم و آقایی با عصبانیت به ما نزدیک شدند و گفتند اینطوری ناز میکنی حیوون رو خودش رو لیس می زنه و بعد مریض می شه! کمی هم دورتر شدند و گفتند بی شعورهای بی فرهنگ! همانطور که دوباره با پایم گربه را ناز می کردم، با نگاهم دنبالشان کردم، بی آنکه کلمه ای بر زبان بیاورم، لبخندی زدم و کمی معنای شعور و فرهنگ را توی ذهنم بالا پایین کردم و سوار ماشین شدیم و رفتیم منزل!گردشگری فرهنگی خوبی بود خوش گذشت!

فیلم چوپان خوب با بازی رابرت دنیرو را تماشا می کردم. کمی حوصله ام سر رفت و مشغول کارهایم شدم ولی صدای بازیگران در گوشم بود. تا اینکه یک جمله از رابرت دنیرو مرا میخکوب کرد! می گفت این کشور را دو گروه می سازند. کارمندان و کتابداران! آنها نباشند کارها پیش نمیرود. همین! ببینید ما کتابداران چقدر نقش سازنده ای داریم و خودمان را دست کم میگیریم؟!