عصری ملیکا کوچولو را بردیم پارک قیطریه. با اینکه پارک تقریبا صد قدمی ماست ولی مشغله اجازه نمیدهد هرروز پارک برویم. رفتیم قسمت اسباب بازی ها. کمی مشغول بازی شد و بعد شروع به دویدن کرد. دیدیم رفت سمت یک نقطه ای دیگر از پارک. آنجا تشکی بود که محصور به توری های پلاستیکی، و بچه ها روی آن بپر بپر می کردند. رفتیم جلوتر دیدیم عجب صفی هست. بعد متصدی تشک از والدین پول می گرفت تا بچه ها کمی بپر بپر کنند. پرس و جو کردیم گفت هر 5 دقیقه سی هزار تومان! یعنی یک بچه ای که بخواهد ده دقیقه بپرد و کیف کند والدین باید 60 هزار تومان بسلفند. شما هم فقط بایست و وقت بگیر که تایمش تمام شود و بگویی نفر بعدی! کارآفرینی از این بهتر؟! یک حساب و کتاب کردم و دیدم یک ساعت درآمد صاحب تشک بپر بپر در یک پارک، از من بیشتر میشود. توی این فکر بودم که ملیکا جان صدایم کرد و بابا بابا! یک دور دیگه یک دور دیگه!