کتابداران فردا2

خسته از دانشگاه برگشتم منزل. دیدم یک خودروی سمند مقابل پل پارکینگ منزل توقف کرده و طوری قفل فرمان زده که انگار اصلا قصد رفتن ندارد. کمی ایستادم تا ببینم صاحب خودرو می آید یا خیر. شماره ای هم روی داشبورد خودرو نبود. مجبور شدم به پلیس زنگ بزنم و شماره اش را بدهم. 40 دقیقه ای گذشت. دیگر خیلی ناراحت شده بودم از بی فکری این فرد.آخر سر یک جا را برای پارک خودرو در کنار خیابان یافتم و یادداشتی روی شیشه گذاشتم که فاقد شعور! حیف که کتاب بی شعوری همراهم نبود. رفتم منزل. دقایقی بعد همسایه خشمگین آمد و گفت چرا این یادداشت روی ماشین مهمان من بود! مگر ایستادن جلوی پل جرم است! به همین راحتی حق و باطل جایشان عوض شد و بابت معطلی 40 دقیقه خودم، مجبور به عذرخواهی هم شدیم

داشتم از توی پیاده رو می شدم یکی صدا زد دکتر. با تعجب برگشتم به سمت صدا ببینم کی بود صدا کرد! آیا با من بود؟ بعد دیدم پاسخ آمد جانم پروفسور! شاخ درآوردم. دیدم سرنشینهای وانتی های دوره گرد بودند که صدای معروف پلاستیک کهنه، اهن آلات... می خریمشان در هر کوی و برزنی آشناست! سری تکان دادم و رفتم پی کارم!

واقعاً درک نمی کنم. همه جور و از همه جانبه با یک نفر مدارا کنیم. غیبتهایش را ندید بگیریم. از او در هر جا دفاع کنیم. پیگیر کار خروجش از کشور باشیم، ولی در این 9 ماه یک بار نپرسد چه خبر از گروه! چه خبر از دانشجویانم! وسط ترم شما را ول کردم و رفتم پی زندگی خودم و شما را آویزان گذاشتم حداقل یک سوال کوچک بپرسم که این بچه هایی که من راهنمایشان بودم چه وضعیتی دارند. این آدمهایی که زندگی در اینجا برایشان سخت است و فکر میکنند دارند تلف می شوند، وقتی می روند انگار دیگر کلاً عوض می شوند و همه تعهدشان می چسبد به سازمان بعدی شان! آخر رفتار غیر حرفه ای تا چه حد! فوتبالیست ها هم وقتی تیمی عوض میکنند از مربی و هم بازیهای قبلی خود رخصت می گیرند! انگار این خصلت در برخی از ما دانشگاهی ها نیست! می رویم و پشت سرمان را هم نگاه نمی کنیم که با چه سختی طرف را جذب می کنیم و رویش سرمایه گذاری می کنیم و به طرفه العینی، می گذارد و می رود. این رسمش نیست.

تازه بعد از ده سال خدمت و تربیت دانشجو، برای درخواست ایجاد یک گرایش جدید باید ثابت کنیم اگر این رشته در دانشگاه کلاً نباشد چه اتفاقی می افتد! ناآگاهی تا به کجا؟